[Door Mees Bouwman]

Vaak als je bij iemand thuis komt, springt er wel een hond tegen je aan of zie je een kat ergens in een hoekje lekker liggen slapen. Bij Janneke Kastelijn uit Son is dat wel anders. Als je afgelopen weken bij haar thuis kwam, zag je geen hond of kat, maar twee lammetjes met een luier om door het huis springen. De ene was door de moeder verstoten, de andere was te zwak om in de wei te blijven. 

Twee jaar geleden verhuisde de vader van Janneke naar de boerderij op de Wolfswinkel. Ze hield altijd al van het buitenleven en nu zag ze haar kans schoon: ze kocht vier schapen. Twee van de schapen waren op dat moment zwanger, wat het meteen al een stuk spannender maakte. 

Het eerste lammetje, Meéke, werd op Tweede Paasdag geboren. “We waren met zijn allen aan het paasbrunchen bij mijn moeder. Toen mijn zusje thuis kwam op de boerderij hoorde zij een vreemd, nog onbekend geluid. Het lammetje was te vroeg geboren en stond hard te mekkeren. Al meteen zagen we dat de band tussen de moeder en lam niet helemaal klopte. De moeder liep telkens weg van het lammetje en wilde er niks van hebben.”

Genegeerd of weggeduwd 

“Het lammetje wilde zo graag aandacht en drinken bij de moeder, maar werd telkens genegeerd of weggeduwd. Ik heb er nog een hele tijd bijgezeten om het een kans te geven, maar toen de moeder het lammetje begon te kopstoten, heb ik hem ‘s nachts mee naar binnengenomen en bij mij laten slapen.”

Vijf dagen later werd het tweede lammetje geboren. Een meisje genaamd Lana. "Hier leek juist alles heel goed te gaan met de moeder en het lam. In de loop van de dagen groeide het lammetje maar niet en werd ze steeds magerder, dat was heel sneu en er klopte iets niet. Waarschijnlijk kon de moeder niet genoeg melk geven. Ook dit lammetje heb ik toen mee naar binnengenomen en ben ik met de fles drinken gaan geven. Ik heb haar een luier omgedaan en veel liefde gegeven. Na een paar dagen ging het met Lana stukken beter.”

Op basis van instinct 

Janneke had zoiets nog nooit meegemaakt. Ze heeft veel contact gehad met de veearts, maar uiteindelijk bepaalde keuzes zelf gemaakt op basis van instinct, wat achteraf gelukkig goede keuzes zijn geweest. Hoe het heeft kunnen gebeuren is niet helemaal duidelijk. 

“Het zou kunnen komen omdat beide schapen vrij jong waren en misschien gewoon niet goed weten hoe ze voor een lammetje moesten zorgen. Soms kan het ook zijn doordat het lammetje iets mankeert en ze het daarom niet willen hebben. Daarin is de natuur soms helaas best hard. Als we niet hadden ingegrepen, hadden ze het beide waarschijnlijk niet overleefd.”

Plotseling had Janneke dus ineens twee lammetjes in huis waar ze voor moest zorgen. En dat is niet zomaar iets.“In het begin moesten ze zes keer per dag de fles, dus dat was best intensief. Het tweede lammetje was in het begin zo fragiel dat ik haar soms zelfs mee naar kantoor heb genomen om in de gaten te houden.”

“Na ongeveer een weekje waren ze allebei sterk genoeg en was het fijn dat ze elkaar hadden. We hebben toen een klein stalletje aan huis gemaakt waar ze met z’n tweeën samen konden slapen. Acht weken hebben we ze de fles gegeven en inmiddels zijn ze groter en staan ze weer bij de andere schapen in de wei.”

Zes keer per dag de fles

Maar hoe was het voor Janneke zelf? “Het was ontzettend leuk maar ook hectisch, vooral omdat je van tevoren verwacht dat de moeder grotendeels voor ze zorgt. Zes keer per dag de fles geven en dan ook nog werken en de rest van je leven bijhouden is wel erg veel. Gelukkig had ik hulp van mijn familie.”

Er waren ook leuke kanten. “De kleine lammetjes die met een luier door het huis rennen en beginnen te bokken is geweldig om te zien. Uiteindelijk gingen ze ook met onze hond spelen. Door de lammetjes op deze manier op te voeden, lijkt het net alsof ze zelf hondjes zijn. Ze lopen de hele dag achter je aan.”

Band

Nu Meéke en Lana weer bij de andere schapen in de wei staan en inmiddels goed opgenomen zijn in de kleine kudde en alle hectiek voorbij is, mist Janneke ze toch ook wel een beetje. “Je ontwikkelt echt een band met ze en kan ze eigenlijk overal mee naartoe nemen. Nu zijn ze wat groter en kan ik het wat meer loslaten. Toch neem ik ze nog regelmatig even mee in de tuin zoals toen, want ze zijn nog steeds tam. Lana komt soms nog steeds tegen me aan liggen.”

Of Janneke nu vaker lammetjes in huis wil? “Het mooiste is natuurlijk als het gaat zoals het hoort in de natuur, met een moeder die voor ze zorgt. Misschien dat ik volgend jaar wel nogeens lammetjes wil proberen. Mocht het ooit nog gebeuren dat we er eentje binnen moeten nemen, doe ik dat met alle liefde.”