[Door Lucia van der Ven]

Lorenzo Hoving reist zijn hele leven al mee met de kermis. Het is nu het tweede jaar op rij dat hij in Son staat, met zijn trampolines Star Jump. De kleinere, Brabantse kermissen zijn voor hem toch meer vertrouwd. 

“Op dit soort kermissen heb je toch meer aanspraak”, vertelt Hoving. Hij is dertig jaar, en zit dus ook al dertig jaar in de kermiswereld. “Ik kom uit Helmond, van oorsprong. En dit is pas mijn tweede kermis in Son deze week, maar ik heb hier ook weleens op braderieën gestaan. Daarom voelt het hier toch altijd een beetje als thuiskomen”, vindt hij. Sinds zes jaar heeft hij nu de trampolines, maar hij heeft ook een oliebollenkraam. “In zo’n grote stad loopt iedereen je toch voorbij. Op een kleinere kermis heb je dat niet zo. We komen net van Utrecht, daar is het helemaal niet gezellig”, lacht hij. 

Vrijheid

Voor hem is het kermisleven alles. Hij geniet van de vrijheid. “Je bent hele dagen bezig. Bij grotere kermissen zijn je dagen soms wel zestien uur. Maar het voelt toch niet als werk”, vertelt hij. Zijn vrouw denkt daar toch een beetje anders over. “Het was heel anders, dit leven”, vertelt ze tussendoor. “Maar het went wel.” Volgens Lorenzo komt dat omdat zij niet met het kermisleven is opgegroeid, dan is het toch anders. Toen hij achttien was heeft hij nog een tijdje voor een baas gewerkt, maar het kermisleven bleef toch trekken. 

Jeugd

Het kermisleven heeft hem een mooie jeugd gegeven, vindt hij. “Mijn beste herinneringen zijn toch van vroeger. De sfeer. Iedereen die elkaar kent. Ik ben als kind overal geweest en heb heel veel gezien.” Hij ging naar de kermisschool, waar zijn kinderen nu ook naartoe gaan. Hij heeft er drie, de oudste is zes, de jongste is nog geen 1. Op de kermisschool zitten vijf tot acht kinderen, van groep één tot en met acht. Voor hem en zijn kinderen een unieke manier om op te groeien. “Veel kermiskinderen gaan door met het bedrijf. De kinderen waar ik vroeger mee speelde staan nu zelf op de kermis.” Of zijn kinderen later ook doorgaan is nog te vroeg om te zeggen. “Maar ik hoop dat het kan.”

Veranderd

Want de kermis is wel aan het veranderen, vindt Lorenzo. “Vroeger als je op de kermis aankwam, dan stonden mensen al klaar om te helpen.” Tegenwoordig is het moeilijk om aan personeel te komen. “De sfeer is toch anders. Mensen zijn tegenwoordig ook veel gehaaster.”

Maar het mooie aan de kermis blijft. De sfeer, de gezelligheid. “Als het aan mij ligt, blijf ik gewoon doorgaan.”