[Door Lucia van der Ven]

Twaalf jaar geleden verhuisde Nayati Moodliar van Son en Breugel naar Maleisië, voor het werk van zijn vader. Daar werd hij als 12-jarige jongen een week lang ontvoerd. Twaalf jaar later blikt hij terug op de situatie. 

Ontvoering

De inmiddels 24-jarige Nayati vindt het niet erg om over de ontvoering te praten. Sterker nog, volgens hem is hij er zo goed overheen gekomen omdat hij er goed over kan praten. Hij herinnert zich nog heel goed dat hij naar school liep. Toen hij de hoek om liep stond daar opeens een man die een witte doek tegen zijn gezicht hield. 

“Ik wist van alle films dat dat slecht was”, vertelt hij. Hij weet nog dat hij met alle macht een lantaarnpaal probeerde vast te grijpen, om te voorkomen dat hij werd meegenomen in de auto. “Maar toen kwam er nog een man aan. En ik was natuurlijk maar een jongen van twaalf. Ze hadden me zo los.” Hij werd de auto ingegooid en naar een woning aan de buitenwijken van Maleisië gebracht. Daar zat hij bijna een week. 

Bevrijding 

In het begin had hij pure angst, natuurlijk. Maar na een tijd had hij er vertrouwen in dat hij werd bevrijd. “Ze vroegen al mijn sociale media inloggegevens om in contact te komen met mijn ouders. Toen kreeg ik hoop.” 

Zijn ouders betaalden het losgeld en Nayati werd afgezet bij een benzinestation. Van zijn ontvoerders kreeg hij een mobiele telefoon met daarop het telefoonnummer van zijn vader en wat geld. “Ze zeiden dat ik anderhalve minuut met mijn ogen dicht moest wachten. Daarna mocht ik bellen.” In de tijd dat hij ontvoerd werd heeft hij de daders niet gezien. 

Goed 

Nayati geniet van het leven. Volgens hem heeft hij de beste hulp gehad om alles wat er gebeurd is te verwerken. “Toen ik terugkwam ben ik de volgende dag meteen naar school gegaan”, vertelt hij. “Ik wilde laten weten aan mijn vrienden dat alles goed ging. Toen ik op het podium stond om wat te zeggen kwam er een luid applaus. De steun die ik van mensen kreeg was gigantisch.” Diezelfde dag liep hij weer naar huis, langs dezelfde weg waar hij werd ontvoerd. Hand in hand met zijn vrienden. 

Maleisie 

Ook die steun was belangrijk voor hem, want die kwam niet alleen van zijn vrienden en familie maar van iedereen in Maleisië. “Het land was in die tijd best verdeeld. Mijn ontvoering bracht eigenlijk iedereen samen”, vertelt hij. “En al die mensen die samen kwamen is wat mij terug bracht. Ik ben  die mensen voor altijd dankbaar.” 

Slechte herinneringen aan het land heeft hij ook niet. Het gezin van Nayati had ook eigenlijk best in Maleisië willen blijven, maar dat ging niet. Een paar weken nadat alles gebeurd was, vertrok het gezin naar Kaapstad, in Zuid-Afrika. Daar had het gezin meer familie wonen, de steun van hen konden ze toen goed gebruiken. 

Na negen jaar in Zuid-Afrika te hebben gewoond is het gezin naar Portugal verhuisd. “Maar Nederland is nog altijd mijn thuis”, vertelt Nayati. “Ik ben daar opgegroeid en al mijn beste vrienden komen daar vandaan.

Surfen

In Kaapstad vond Nayati de hobby die hem mentaal veel heeft geholpen: surfen. “Dat doen, dat heeft me geholpen. Ik was één met het water, maar ook één met het moment. Het hielp me loslaten.” Die verbinding met de natuur is wat hem hielp om van de ervaring te genezen. Daarmee kreeg hij de mindset ‘joyfully present’, een idee dat hij nu wil verspreiden om anderen te inspireren. 

Het gaat erom iets te vinden dat je gelukkig maakt, en daarin opgaan, zo zegt Nayati. “Dankbaarheid en blij zijn met de dingen om je heen. Het gaat om connectie en dat gevoel delen met anderen”, vertelt hij. Hij wilde geen ‘overlevende’ zijn. “Want dat betekent dat je ook een slachtoffer bent”, legt hij uit. Na de ontvoering wilde hij niet leven met het idee dat het leven kort en kwetsbaar is.  “Want dat is voor een 12-jarige veel stress. In plaats daarvan wilde ik het leven gewoon waarderen. En daarom ging ik surfen.”

Nu

Hij wil niet gedefinieerd worden door de gebeurtenis. “Veel mensen zeggen dat ik zo ben door wat mij is overkomen, maar ik denk dat het andersom is. Ik denk dat ik zo goed door de situatie ben gekomen doordat ik zo ben.” Hij wil van Joyfully Present graag iets groots maken. Videocontent of evenementen bijvoorbeeld. Iets om te inspireren. Hij maakt nu ook al videocontent, en werkt in marketing. 

“Ik heb het nu wel goed. Ik woon op loopafstand van het strand en kan veel surfen. Ik vind het werk leuk en ben hier met mijn vriendin”, vertelt hij. “Ik denk niet aan het leven als fragiel. Ik waardeer het leven in het moment”, sluit hij af.